ارتقای وضع موجود در هر فعالیتی مستلزم شناسایی عوامل مؤثر بر بهبود، اولویت‏بندی آن عوامل و اقدام متناسب با آن است. در این تحقیق، مدلی مبتنی بر تلفیق ارزیابی وضع موجود با AHP گروهی- فازی معرفی شده است. براساس این مدل، از ارزیابی وضع موجود، شکاف عملکردی و از AHP گروهی- فازی وزن عوامل تعیین شده و نتایج حاصل برای تعیین اولویت نهایی بهبود و دستیابی به شرایط مطلوب، مورد استفاده قرار گرفته است. در تحقیق حاضر، منطق نظری حاکم بر این رویکرد تشریح شده و سپس با ارائه نمونه عملی در یک واحد صنعتی، چگونگی کاربرد آن در سازمان های تولیدی تشریح شده است. باتوجه به اینکه در تحقیقات مشابه، جهت اولویت بندی عوامل بهبود، هر یک از این روش ها به طور مجزا به کار گرفته شده است. هدف این تحقیق ارائه این مدل تلفیقی، بررسی مزایای این مدل و معایب روش های پیشین نیز می‏ باشد. نتیجه به‏کارگیری این مدل، تخصیص اولویت به عواملی است که هم از نظر خبرگان آن عوامل دارای اهمیت بوده و هم از دیدگاه صاحب نظران، وضع موجود آنها شکاف بیشتری تا وضع مطلوب دارد و بنابراین نسبت به سایر عوامل دارای اولویت بیشتری جهت تمرکز و تخصیص منابع می‏ باشد. همچنین از آنجا که تا کنون نرم افزاری برای AHP گروهی- فازی و نیز تلفیق آن با شکاف عملکردی ارائه نشده است، نرم‏افزاری بر اساس مدل ارائه شده در این تحقیق توسط محققین طراحی گردیده است که در پروژه های مختلفی با موفقیت از آن استفاده شده است.

کلمات کلیدی