پس از شکل گیری نهادهای آموزشی مدرن در ایران در اوایل قرن حاضر و شکل گیری ساختارهای مدرن و به تبع آن شکل- گیری پارادایم علمی، آموزش معماری نیز مانند بسیاری دیگر از پدیده ها دستخوش تغییرات اساسی گردید، که این شکل جدید محصول نگاه علمی نوین غرب بود. نگاه علمی به معماری سبب گردید این رشته مانند سایر علوم، تخصصی باشد که فرد در روند آموزشی معینی، با پیروی از یک سری مبانی نظری ثابت به کسب دانش می پردازد. از آنجا که ریشه این نوع آموزش، قبل از آن که بر مسیر تکاملی خود متکی باشد، بر نیاز دولت مدرن بر بازسازی ساختارها متکی بود، سرفصل های تدوین شده فاقد نگاه تجربی و تکاملی ای گردید، که تعارض میان عمل و نظر در ا ین رشته را در پی داشت. در این مقاله، با استفاده از روش تحقیق تحلیلی- مقایسه ای، در شش سرفصل: ‹اهمیت معمار در جامعه سنتی و مدرن›، ‹اهمیت تجربه عملی و آموخته های نظری›،‹ نقش مذهب و محیط در آموزش یک معمار›،‹ وظایف استاد در برابر شاگرد و اهمیت رابطه میان آنها›،‹ رعایت سلسله مراتب از شاگردی تا استادی› و ‹ زمان و مدت آموزش›، به تحلیل تفاوتها و تشابه- های میان سامانه آموزشی سنتی و آکادمیک پرداخته شده و سپس برتری ها و کاستی های سامانه آموزشی آکادمیک در تطابق با سامانه سنتی در دو سرفصل ‹خلاقیت و آزادی› و ‹مستند سازی تجربیات› روشن سازی شده است. پس از آن چالشهای خاص سامانه آموزش آکادمیک در پنج سرفصل ‹کمبود پژوهشهای کاربردی و دوری معمار از جامعه و صنعت›،‹ عدم تدوین دروس عمومی به شکل میان رشته ای›، ‹جزء نگری بیش از حد و تخصص زدگی مدرن›، ‹عدم وجود تشکلی برای اساتید رشته معماری› و ‹بهبود وضعیت اقتصادی›، به بحث گذاشته شده و در پایان از مطالب نتیجه گیری به عمل آمده است.

کلمات کلیدی