هدف این پژوهش مقایسه خودپنداره بدنی دختران نابینای ورزشکار و غیرورزشکار بود. روش پژوهش علی مقایسه ای و جامعه آماری همه نابینایان ورزشکار و غیرورزشکار مراجعه کننده به انجمن نابینایان شهر تهران در سال 1390 بود. از تمامی ورزشکاران نابینا 45 نفر پرسشنامه را تکمیل کردند و 63 نفر نابینای غیرورزشکار به روش تصادفی با میانگین سنی 20±6.54 انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه خودتوصیفی بدنی (مارش و همکاران، 1994) بود. نتایج تحلیل داده ها با نرم افزارSPSS18 و آزمون تحلیل واریانس نشان داد که بین دختران ورزشکار و غیرورزشکار نابینا در خرده آزمون های هماهنگی (P<0.07)، سلامتی (P<0.028)، فعالیت بدنی (P<0.001)، قدرت (P<0.014)، استقامت (P<0.022)، شایستگی ورزشی (P<0.001) و خودپنداره عمومی (P<0.001) تفاوت های معنی داری وجود دارد. در تمامی مولفه ها بجز مولفه چربی و سلامت که به صورت معکوس نمره گذاری شده است، میانگین گروه ورزشکار بیشتر بود. با توجه به نتایج می توان نتیجه گیری کرد که ورزش و فعالیت بدنی می تواند در بالا بردن خودپنداره بدنی نابینایان جامعه نقش داشته باشد.

کلمات کلیدی