تاریخ پزشکی مسلمانان، یکی از عرصه های مهم در مطالعات تاریخ و تمدن اسلامی است. جامعه اسلامی از آغازین روزهای شکل گیری خود، به سبب نیاز، به پزشکی توجه کرد و مسلمانان ضمن استفاده از تجربیات پزشکی جوامع پیش از اسلام همچون ایرانیان و هندیان و رومیان که از طریق ترجمه منتقل می شد، خود نیز به تالیف آثار و انتقال تجربیات خود مبادرت ورزیدند. کی یا داغ کردن اعضای بدن، یکی از تجربیات طبی و شیوه های مرسوم جوامع بشری در زمینه درمان بیماری ها بود که زمان و مکان پیدایش آن معلوم نیست و تقریبا در تمام جوامع متمدن بشری کاربرد داشته و نسل به نسل منتقل شده است. این اصطلاح و شیوه درمان که در میان پزشکان مسلمان نیز رایج شده بود، هم در احادیث و روایات دینی و هم در ادبیات ملت های مسلمان اعم از عربی و فارسی، به شکل های مختلف مورد توجه قرار گرفته و دارای مراتب و اثرات خاصی بود و تا زمان شکل گیری پزشکی جدید، برای معالجه بسیاری از بیماری های بیرونی و درونی بدن آدمی، کاربرد داشت. در بسیاری از کتابهای پزشکی مسلمانان، درباره ضرورت استفاده از داغ کردن و انواع بیماری های قابل درمان با این شیوه و شکل و جنس ابزارهای مورد استفاده، مطالب قابل توجهی آمده و شیوه های اجرایی آن نیز تشریح شده است. در این مقاله این موضوع را از نظر تاریخی بررسی می کنیم.

کلمات کلیدی