با توجه به نگرانی فزاینده جامعه جهانی نسبت به افزایش مشکلات زیست محیطی ناشی از استفاده از سوخت های فسیلی، توجه به سیستم های جذب سطحی در چند دهه گذشته افزایش یافته است. از اصلی ترین مشکلات این سیستم ها، ضعیف بودن انتقال حرارت در بستر جاذب به دلیل پایین بودن ضریب هدایت حرارتی آن می باشد. در این مطالعه سعی شده است با مدل سازی عددی، تاثیر روش های بهبود انتقال حرارت در بستر جاذب بر عملکرد سیستم جذب سطحی بررسی شود. از جمله این روش ها می توان به بکارگیری سطوح حرارتی گسترش یافته و افزودن ذرات فلزی به بستر جاذب اشاره کرد. به کارگیری ذرات فلزی باعث افزایش ضریب هدایت حرارتی موثر بستر به میزان حداقل 100% می شود. نتایج نشان می دهند با کاهش فاصله و ارتفاع فین ها و نیز افزایش ذرات فلزی به بستر جاذب زمان سیکل به میزان قابل ملاحظه ای کاهش می یابد، که در نهایت موجب افزایش ظرفیت سرمایشی مخصوص سیستم جذب سطحی می شوند؛ هر چند که با کاهش فاصله فین ها تاثیر افزایش ذرات فلزی بر کاهش زمان سیکل و افزایش ظرفیت سرمایش مخصوص تضعیف می شود. هم چنین نتایج نشان می دهند با افزایش ارتفاع فین ها ضریب عملکرد سیستم جذب سطحی افزایش یافته در حالی که ظرفیت سرمایش مخصوص آن کاهش می یابد. از طرفی کاهش فاصله فین ها هم زمان باعث افزایش ضریب عملکرد و ظرفیت سرمایش مخصوص سیستم جذب سطحی می‌گردد.

کلمات کلیدی