امروزه انتشار اکاذیب در رسانه به عنوان نهاد اصلی نمایشگر مواضع دینی حکومت اسلامی از حالت ساده گذشته فراتر رفته و صرفا با مراجعه به آنچه د رکتب فقهی در زمینه کذب و دروغ گویی و یا حتی مفاهیم ضاله مطرح گردیده که ناظر به فضای ارتباطات فردی و شخصی است. نمی توان به تبیین حکم شرعی و تحلیل فقهی همه جانبه این مسئله به خصوص در فضای رسانه های گروهی نائل شد. مقاله حاضر در پاسخ به چالش هایی که د رباب ترویج اکاذیب به عنوان یکی از مصادیق مضلات محرمه در حوزه رسانه وجود دارد در پی اثبات فرضیاتی است که عبارتند از: الف- نشر اکاذیب از طریق رسانه های خبری و در سطح عمومی فقط در صورت ضرورت و اضطرار رواست و برای ایجاد اصلاح بین گروهها و احزاب و ... یا مصالح مسلمین یا فریفتن دشمن در فرض تشویش اذهان شهروندان حکومت اسلامی روا نیست. ب- تمامی تولیدات رسانه چه در قالب خبر چه در غیر قالب خبر می توانند ظرف نشر اکاذیب باشنتد. ج- انتشار خبر مشکوک در برخی موارد رواست. د- در برخی موارد مبالغه و بزرگ نمایی رسانه ها نشر اکاذیب به حساب نمی آید.

کلمات کلیدی