این پژوهش در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی به صورت کرت‌های دو بار خرد شده با دو زمان مصرف (کل نیتروژن در پائیز و 2/3 در پائیز و 1/3 در بهار) در چهار سطح نیتروژن (صفر، 30، 60 و 90 کیلوگرم در هکتار) روی هفت ژنوتیپ گندم دیم در سه تکرار در سال زراعی 90-1389 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دیم مراغه به اجرا درآمد. صفات مختلف گیاهی مرتبط با تنش خشکی و تنش نیتروژن اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد شاخص حساسیت به تنش خشکی (SSI) مناسب‌ترین شاخص برای بررسی ارتباط بین تنش خشکی و مدیریت‌ نیتروژن بود. بر اساس این شاخص مصرف 30، 60 و 90 کیلوگرم نیتروژن در هکتار توانست شدت تنش خشکی را به ترتیب 55، 88 و 64% کاهش دهد که این نسبت‌ها معادل با افزایش به ترتیب 810، 1362 و 942 کیلوگرم در هکتار عملکرد دانه بود. در محدوده مصرف بهینه اقتصادی نیتروژن (0 = ND) شاخص حساسیت تنش خشکی به کمینه مقدار خود رسید ولی در مقادیر بالاتر (0< ND) و پائین‌تر (0> ND) از آن افزایش یافت، به طوری که در محدوده پائین‌تر 4/5 برابر محدوده بالاتر بود. با کاهش هر 10 کیلوگرم نیتروژن در هکتار از مصرف بهینه اقتصادی نیتروژن، شاخص SSI، افزایش0/15 افزایش و عملکرد دانه 171 کیلوگرم در هکتار کاهش یافت. نتایج نشان داد، برای تولید عملکردهای بیش از 2500 کیلوگرم در هکتار تیمار N60 و برای عملکردهای پائین‌تر از 1900 کیلوگرم در هکتار تیمار N30 مورد نیاز بود که برای محدوده 0> ND مصرف تقسیطی و برای ND>0 مصرف پائیزی مناسب بود. در محدوده مصرف بهینه اقتصادی نیتروژن (ND=0) زمان مصرف نیتروژن تاثیر معنی داری نداشت. شاخص میانگین حسابی (MP) چهار ژنوتیپ رصد، Cereal4، آذر 2 و اوحدی و شاخص SSI سه ژنوتیپ Cereal4, Cereal2 و رصد را متحمل ترین ژنوتیپ ها شناسایی کردند. در حالی که برای کاهش اثر تنش خشکی از طریق مصرف بهینه نیتروژن، ژنوتیپ های Cereal4، Cereal2 و رصد مناسب ترین ژنوتیپ ها شناخته شدند. نتایج این پژوهش نشان داد علاوه بر این که بین تنش خشکی و مدیریت مصرف نیتروژن اثر متقابل وجود دارد، با مدیریت بهینه مصرف نیتروژن نیز می توان شدت اثر تنش خشکی بر عملکرد گندم دیم را کاهش داد.

کلمات کلیدی