هدف اصلی استفاده ‏ی مجدد از مؤلفه‌های نرم‏افزاری، تولید نرم‌افزار‏های جدید با استفاده از مؤلفه‌های موجود به جای تولید آن‏ها از ابتدا است. توسعه‏ی مبتنی بر مؤلفه، یکی از روش‌های مطرح توسعه نرم‌افزار می‌باشد. امروزه در گرایش‌های مختلف مهندسی، ترکیب مؤلفه ‏های قابل استفاده ‏ی مجدد و باکیفیت از اهمیت بسزایی برخوردار است اما در مهندسی نرم‏ افزار، استفاده‏ ی مجدد از مؤلفه ‏ها هنوز با چالش‏های متعددی مواجه است. به‏ منظور افزایش کارآمدی و سرعت بخشیدن به فرآیند استفاده‏ ی مجدد در توسعه‏ ی نرم‏ افزار، اندازه‏ گیری کمّی قابلیت استفاده‏ ی مجدد مؤلفه‏ ها امری ضروری می‌باشد. در این راستا مدل‏ها و سنجه‏ های مختلفی ارائه شده‏ اند. با توجه به تعدّد روش‌های موجود، ضرورت ارائه‌ی یک مرور جامع، کامل و منصفانه در این زمینه، به شدّت احساس می‌گردد. در این مقاله، با انجام یک مرور نظام‌مند و با ارائه‌ی یک دسته‌بندی جدید، روش‌های موجود به دقت مورد بررسی و مطالعه قرار گرفته‌اند و به تحلیل نقاط قوّت، محدودیت‌ها و کاربردهای آن‌ها پرداخته شده‌است. در نهایت، بر مبنای نتایج مطالعات و تحلیل‌های صورت پذیرفته، برخی از چالش‌ها و مسائل باز مرتبط معرفی شده‌اند.

کلمات کلیدی