اهداف هدف از انجام این پژوهش تعیین تاثیر تمرین ویبریشن کل بدن، تمرین ذهنی و تمرین ترکیب ی ویبریشن و ذهنی بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند بود. مواد و روش ها جامعه آماری، مردان سالمند 60 تا 80 ساله شهر مشهد بودند، که بدین منظور 42 نفر مرد سالمند سالم، انتخاب و به صورت تصادفی به چهار گروه تمرین ویبریشن ) n=12 (، ذهنی ) n =10 (، ترکیبی ) n =10 ( و کنترل ) n =10 ( تقسیم شدند. گروه تمرین ویبریشن تمرینات را به مدت 8 هفته و بر اساس اصل اضافه بار با فرکانس 30-35 هرتز و دامنه 5- 8 میلی متر انجام دادند. گروه ذهنی نیز به تمرین ذهنی آزمون زمان برخاستن و راه رفتن پرداختند. گروه تمرین ترکیبی مشابه با دو گروه تمرینی ویبریشن و ذهنی به انجام تمرینات پرداختند. تعادل ایستا و پویا به تر یتب با آزمون های ثبات وضعیتی و زمان برخاستن و راه رفتن ارزیابی شدند. برای تجزیه و تح یلل داده ها از آزمون آماری تح یلل واریانس یک راهه و همچنین آزمون تعقیبی Gabriel استفاده شد ) 05 / .)α≥0 یافته ها نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری یبن گروهها در تعادل ایستا وجود دارد ) 004 / p=0 (، این اختلاف معنی دار یبن گروه کنترل با گروههای تمرین ذهنی ) 005 / p=0 ( و ترکیبی ) 026 / p=0 ( است، اما تفاوت معنی داری یبن گروه کنترل با گروه ویبریشن ) 422 / p=0 ( و گروههای تجربی با یکدیگر مشاهده نشد. در بررسی تعادل پویا نیز مشخص شد که اختلاف معنی داری یبن گروهها وجود دارد ) 001 / p=0 (، این اختلاف مربوط به گروه کنترل با گروههای ویبریشن ) 001 / p=0 (، ذهنی ) 004 / p=0 ( و ترکیبی ) 001 / p=0 ( می باشد. علاوه بر این، اختلاف معنی داری یبن سه گروه تمرینی وجود نداشت. نتیجه گیری بر اساس نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد یک دوره هشت هفته ای تمرین ویبریشن، ذهنی و ترکیب این دو نوع تمرین می تواند سبب بهبود تعادل پویا، همچنین تمرین ذهنی و ترکیبی باعث بهبود تعادل ایستا در مردان سالمند شود.

کلمات کلیدی