امید به زندگی یکی از مهم¬ترین شاخص¬های سلامت بوده که برآیند عوامل مختلف اقتصادی، اجتماعی، زیست¬محیطی و ... است. شاخص¬های سلامت و در رأس آنها امید به زندگی بر مسائل مهمی نظیر رشد اقتصادی و سرمایه انسانی اثر چشمگیری دارند. از این رو مقاله¬ی حاضر به شناسایی عوامل مؤثر بر امید زندگی در ایران طی سال¬های 1387 – 1351 می-پردازد. به این منظور از روش خود توضیحی با وقفه¬های توزیعی (ARDL) استفاده می¬شود. نتایج تخمین نشان می¬دهد که در بلندمدت نرخ شهرنشینی، نرخ بی¬سوادی و سرانه¬ی مخارج مصرف دخانیات اثر منفی و درآمد سرانه و سرانه¬ی مخارج رفاه اجتماعی دولت اثر مثبت بر امید به زندگی داشته¬اند. اما سرانه¬ی مخارج بهداشتی دولت اثر معناداری بر برون¬داد سلامت جامعه بر جای نگذاشته است.

کلمات کلیدی