تمنّای جاودانگی از دیرباز، در رویکرد فرجام ‏نگر اندیشه‏ ی بشری، ناب‏ترین، دلنشین‏ ترین و شاید، غم‏ انگیزترین ترانه‏ ای بوده است که در ادوار مختلف تاریخ، بن‏ مایه و عصاره ‏ی برجسته‏ ترین غزل واره‏ های آفرینش را در ذهن نوع بشر برساخته است و پرداختن بدین مفهوم نه تنها در دوران معاصر در ادبیات مشرق عربی و بویژه نزد سرایندگان مکتب تمّوز، امری دلکش و گریزناپذیر می‏ نماید بلکه از گاهِ سرودن اسطوره‏ ی گیلگَمش و جستجوی گیاه جاودانگی نیز مطرح بوده است تا روایت آرمان بازگشت جاودانه ‏ی انسان در ادیان خداباور و تا اندیشه‏ ی عین الحیاة و چشمه‏ ی آب زندگانی... در این نوشتار، پدیدآور بر آن است تا بر بنیاد نقد اسطوره‏ گرا به خوانش موردپژوهانه ‏ی آن دسته از مرگ-‏نگاره‏ های عبدالوهاب البیّاتی دست یازد که در نای هستی، نوای جاودانگی و بازگشت را زمزمه می‏ کنند و از ژرفای هستی مرگ‏ آلودشان، حضور عشتار و بازگشتِ جان هستی را به جسم خزان‏ زده‏ ی خاک و ساکنان غریبش نوید می‏ دهند؛ در این راستا نمود تمنای جاودانگی در سروده ‏های بیّاتی بر بنیاد برجسته‏ ترین الگوهای ایزدبانوی گیاهیِ اسطوره‏ ی کهن باززایی در میان‏ رودان/ عراق کنونی در جستار حاضر مورد بررسی قرار خواهد گرفت. برآیند فرجامین این جستار نشان می‏دهد که از میان سرایندگان مطرح کننده ی مفاهیم رستاخیزی در ادبیات معاصر عربی، بیاتی،‌ برجسته ترین شاعری بوده است که این مفهوم را مطرح نموده است از آن رو که وی در چکامه‏ های رستاخیزی خویش، تنها تداعی گر اساطیر کهن نیست بلکه ‌آفرینشگر اساطیری دیگرگونه در عصر جدید است.

کلمات کلیدی