در منابع حدیثی روایاتی یافت می‌شود که به منع وضو با آبی که توسط خورشید داغ شده باشد، دلالت دارد. ازجمله «الْمَاءُ الَّذِی یُسَخَّنُ فِی الشَّمْسِ لَا تَوَضَّئُوا بِهِ وَ لَا تَغْتَسِلُوا بِهِ وَ لَا تَعْجِنُوا بِهِ فَإِنَّهُ یُورِثُ الْبَرَصَ» حدیثی نسبتاً مشهور است که بر زبان مسلمانان به‌ویژه میان فقها و طبیبان قدیمی جاری بوده و مبنای فقهی احکام قرارگرفته است. در این مقاله، با جستجو در منابع فریقین طریق نقل این حدیث پیگیری و آنگاه با به‌کارگیری قواعد و معیارهای حدیث شناختی و واکاوی قرینه‌های موجود، سند و راویان حدیث مزبور به محک نقد کشیده و درنتیجه نشان داده‌شده که هیچ‌یک از طرق این حدیث خالی از ضعف نیست. با این حال با فرض صدور حدیث از سرچشمه علم نبوی (ص) به تحلیل محتوایی آن با توجه به مبانی فقه الحدیثی، منابع پزشکی معتبر و طب قدیم و جدید پرداخته و بالاخره نتیجه گرفته‌شده است که به فرض صدور، روایت در قضیه یا منطقه خاص صادق خواهد بود.

کلمات کلیدی