تولید سولفید یکی از مهم‏ترین مشکلات بهره‏ برداری شبکه‏ های فاضلاب می‏باشد که از اوایل سال 1900 میلادی به عنوان مهم‏ترین عامل ایجاد خوردگی در شبکه ‏های فاضلاب بتنی شناخته شد. انتشار سولفید هیدروژن در مجاری فاضلاب منجر به مشکلات متعددی از جمله خوردگی بیولوژیکی بتن، آزاد شدن بوهای نامطبوع به اتمسفر شهری و سمیت گاز سولفید برای کارگران اشاره کرد. عوامل متعددی نظیر بالابودن غلظت سولفات، مواد آلی، دما، زمان ماند فاضلاب، pH، ظرفیت اکسیداسیون احیا، سرعت جریان، مساحت سطح می‏توانند در میزان انتشار سولفید موثر باشند. در سال‏ های اخیر مطالعات گسترده‏ای در زمینه کنترل تولید سولفید در شبکه ‏های فاضلاب به دلیل اثرات مخرب این ماده شیمیایی صورت گرفته است که از مهم‏ترین آن‏ها می ‏توان به تزریق هوا، نیترات، H2O2 و نمک آهن اشاره کرد. هدف از پژوهش ‏های انجام شده یافتن راه‏ حل بهینه جهت کنترل انتشار سولفید هیدروژن با توجه به شرایط عملیاتی و بهره روری اقتصادی بوده است. این مقاله مروری بر مطالعات صورت گرفته جهت کنترل تولید سولفید در شبکه‏ های جمع‏ آوری فاضلاب بوده و مزایا و معایب روش‏ های استفاده شده در این مطالعات را بررسی می‏ کند. براساس بررسی‏ های انجام شده استفاده از فرمالدهید، MgO2/CaO2،اMFCها، نیترات و میکروب‏خوارها برای کنترل سولفید موثر می‌باشد. نتایج حاصل از این پژوهش ضمن نشان‏دادن موثر و مقرون به صرفه ‏بودن استفاده از این ترکیبات شیمیایی و بیولوژیکی برای برطرف نمودن و کنترل چالش‏ های حاصل از تولید سولفید هیدروژن در شبکه‏ های فاضلاب، نشان می‏ دهد که این روش‏ ها نخست موجب حفاظت از شبکه ‏های فاضلاب در برابر خوردگی و سپس رسیدن به محیط زیستی سالم و عاری از بو و سمیت می‏ شود.

کلمات کلیدی