امروزه تصمیم گیری دربارة ورزش و مسائل مربوط به آن تحت تأثیر آشکار عامل های اقتصادی قرار دارد و سازمان های اقتصادی و شرکت های تجاری بر سازماندهی فعالیت های ورزشی نظارت و بعضاً کنترل می کنند. در دهه های اخیر، گسترش و توسعة رویدادهای ورزشی- تجاری از سوی سازمان های اقتصادی رواج بسیار زیادی یافته است که این امر در قالب بهره گیری از ورزش به عنوان وسیله ای برای رونق و توسعة فعالیت های بازرگانی و تجاری در سطح جهان به منظور دسترسی به بازارهای بین المللی صورت گرفته است. این روند تنها منحصر به ورزشکاران و رویدادهای ورزشی حرفه ای نیست بلکه بسیاری از آن ها در مورد ورزش های به ظاهر آماتوری نیز صدق می کند(1). در حال حاضر ورزش و تفریحات سالم در کشورهای توسعه یافته به عنوان یک صنعت مهم و عامل اثرگذار در رشد اقتصاد ملی مورد توجه است و یکی از درآمدزاترین صنایع در قرن 21 به شمار می رود(2). مولین (2007) برای اولین بار از ورزش به عنوان یک صنعت یاد کرد. او اشاره داشت که هرگونه فعالیت ورزشی آماتوری و حرفه ای که موجبات افزایش ارزش افزوده کالا و خدمات ورزشی را فراهم کند، صنعت ورزش محسوب می¬شود. در جای دیگر پیتز و استاتلر (2007) در رابطه با تعریف صنعت ورزش بر بازارهای مرتبط با ورزش، آمادگی و تفریحات سالم تأکید دارند. در کل صنعت ورزش به مجموعه فعالیت های مرتبط با تولید و بازاریابی کالاها و خدمات ورزشی گفته می شود که در ارتقای ارزش افزوده نقش داشته باشند(3).

کلمات کلیدی