یکی از نظریه‌هایی که امروز در حوزۀ دانش فیزیک مطرح است، نظریۀ جهان‌های موازی است. نوشتۀ حاضر می‌کوشد با الهام از این نظریه که میچیو کاکو در کتاب خود با عنوان جهان‌های موازی: سفری به آفرینش، ابعاد بالاتر و آیندۀ جهان شکل‌های مختلف آن را مطرح کرده است خوانشی از رمان دختری با روبان سفید، نوشتۀ مژگان کلهر برای نوجوانان، ارائه دهد. در این رمان، احترام خانم که در سن پیری است و دختری به نام شیرین، در اتاق مخصوص و به‌واسطۀ عکس‌ها و یادگاری‌های دوران کودکی احترام، که می‌توان آنها را به‌منزلۀ کرم‌چاله‌های واسط بین دو جهان موازی دانست، به جهان کودکی احترام که در موازات جهان کنونی اوست سفر می‌کنند و تغییراتی در آن می‌دهند که حاصل آن در جهان کنونی هم بازتاب می‌یابد؛ از جمله، سوختگی صورت و لالی سیم‌زار بانو از بین می‌رود. اما این سفر به گذشته، محدودیت‌هایی هم دارد که از جملۀ آن‌ها محدود بودن زمان بازگشت احترام حد اکثر تا دوران کودکی خود است. او نمی تواند به دوران پیش از تولد بازگردد و مانع به دنیا آمدن خود شود تا دلیل اصلی نفرت سیم‌زار بانو را از او- که همان به دنیا آمدن احترام و منتفی شدن ازدواج پدر احترام با سیم‌زار بانوست از بین ببرد، همچنان‌که سفر به جهان‌های موازی در نظریه‌های مربوط به این موضوع با محدودیت‌هایی مواجه است. آنچه استفاده از این نظریه در تحلیل رمان یادشده را موجه می‌سازد، موضوع سفر در زمان و چگونگی گذر از یک جهان به جهان دیگر و بررسی امکان یا عدم امکان آن به‌لحاظ فیزیکی است. همچنین مشابهت‌هایی است که بین برخی عناصر این رمان با عناصر مطرح در نظریۀ جهان‌های موازی وجود دارد. با توجه به این نظریه، می‌توان به این پرسش پاسخ داد که آیا ممکن است آنچه به عنوان سفر در زمان در داستان‌های فانتزی مطرح می‌شود، بهره‌ای از واقعیت یا دست‌کم امکان واقعی‌بودن را داشته باشد.

کلمات کلیدی