بدبینی سازمانی به‌عنوان مفهوم جدید روابط کارکنان- مدیران و به ‌عنوان یکی از مهم‌ترین نگرش‌های کارکنان اخیراً مورد توجه بسیاری از محققان و مدیران قرار گرفته است. اگر پرستاران به بیمارستان محل خدمت بدبین شوند، موجب مضرات بسیاری برای بیمارستان گردیده و عملکرد مطلوب آن را با مشکل مواجه می‌سازد. با توجه به نقش کلیدی پرستاران به عنوان منابع ارزشمند انسانی در ارائه خدمات به مردم و افزایش بدبینی سازمانی در بین آن‌ها، پژوهش حاضر با هدف تبیین تجارب پرستاران از بدبینی سازمانی انجام شد. روش: این پژوهش یک مطالعه کیفی بود که در آن از رویکرد پدیدارشناسی استفاده شد. شرکت‌کنندگان از میان پرستاران شاغل در بیمارستان‌های دولتی استان خراسان شمالی انتخاب شدند. نمونه‌گیری مبتنی بر هدف بود که با 19 شرکت کننده انجام گرفت. روش جمع‌آوری داده‌ها، مصاحبه‌های نیمه ساختار‌ یافته عمیق و روش تجزیه و تحلیل Colaizzi بود. یافته‌ها: یافته‌های مطالعه سه درون مایه اصلی شامل عوامل شناختی (عدم تکریم پرستار، بی‌عدالتی، ریاکاری، جو انتقاد ناپذیر، پارتی بازی، نقض قرارداد روان‌شناختی، عدم شایستگی مسئولین بیمارستان)، عوامل احساسی (سیاست زدگی بیمارستان، نداشتن وجه اجتماعی، احساس بیگاری کشیدن از پرستاران) و عوامل رفتاری (عدم پیشنهاد حرفه پرستاری به دیگران، تمایل به بازنشستگی پیش از موعد، عدم تمایل به پیشرفت دیگران، انتقاد و عدم همراهی با تصمیمات مدیریت، مجاز دانستن استفاده شخصی از امکانات بیمارستان) را نشان داد. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد جلوگیری از پارتی‌بازی، وجود عدالت سازمانی، تکریم پرستار، کاهش سیاسی کاری بیمارستان بر کاهش بدبینی سازمانی پرستاران تأثیر گذار است؛ لذا تأکید بر جنبه‌های عدالت رویه‌ای، تعاملی و مراوده‌ای می‌تواند زمینه کاهش بدبینی سازمانی پرستاران را فراهم سازد، از سویی تکریم و احترام قائل شدن برای پرستاران تأثیر مهمی در کاهش بدبینی سازمانی آنان خواهد داشت؛ لذا می‌توان با تشویق پرستاران در مراسم‌های مختلف زمینه کاهش بدبینی سازمانی آنان را فراهم کرد.

کلمات کلیدی