آنزیم لاکاز از گروه مهمترین آنزیم­هایی است که در سال­های گذشته به سبب توانایی آن در اکسید کردن ترکیب‌های گوناگون و آلاینده­های محیطی پایدار، نگاه بسیاری را در زمینه زیست بهسازی به سوی خود جلب کرده است. با نگاه به پایداری کم و هزینه­های ساخت و فراوری بالای آنزیم­ها، بی‌جنب­سازی آنها بر رویه نگهدارنده­ها می­تواند راهی شایسته در راستای افزایش پایداری کارکرد آنزیم باشد. برای بررسی برهم­کنش لاکاز گرفته شده از قارچ ترامتس ورسیکالر (Trametes versicolor) با کانی­های مونتموریلونیت و زئولیت سه آزمایش جداگانه در قالب طرح کاملاً تصادفی با دو تکرار در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. آزمایش­ها به ترتیب شامل چهار سطح pH (5، 6، 7 و 8)، نه سطح دمایی (4 و80-10 درجه سانتیگراد) و هفت سطح زمان انکوباسیون (صفر، 1، 2، 5، 10، 20 و 30 روز) بودند. بر پایه آزمایش نخست، بالاترین اندازه جذب آنزیم بر رویه­های کانی­های بررسی شده در 5=pH دیده شد و با افزایش pH، جذب آنزیمی کاهش یافت. در آزمایش دوم، بالاترین اندازه فعالیت نسبی برای لاکاز آزاد در دمای 20 درجه سانتیگراد، برای لاکاز بی‌جنب­شده بر مونتموریلونیت در دماهای 80 و 4 درجه­سانتیگراد و برای لاکاز بی‌جنبش­شده بر زئولیت در دماهای 4 و 70 درجه­سانتیگراد بود. لاکاز بی جنبش­شده پایداری خوبی را در برابر دماهای پایین و بالا نشان داد. در آزمایش سوم، بالاترین اندازه فعالیت نسبی (100 درصد) برای لاکاز بی‌جنبش­شده بر مونتموریلونیت و زئولیت در زمان انکوباسیون 20 روز و برای لاکاز آزاد در زمان 5 روز دیده شد. برپایه این پژوهش، بی‌جنبش‌سازی پیامد شایسته‌ای را بر پایداری فعالیت آنزیم لاکاز نشان داد.

کلمات کلیدی