پژوهش حاضر به سنجش میزان کارآیی خارجی آموزش رسمی و سپس بررسی آثار آن بر رشد اقتصادی در کشور ایران طی سال های 1354 تا 1392 می پردازد. کارآیی خارجی، میزان پاسخگویی نظام آموزشی به نظام اجتماعی در ابعاد فردی، اقتصادی، و سیاسی و فرهنگی است. روش انجام تحقیق برای اندازه گیری کارآیی نسبی، روش تحلیل پوششی داده های پویا با ماهیت ورودی محور، و بازده ثابت به مقیاس می باشد و با استفاده از روش اندرسون ـ پیترسون واحدهای کارا رتبه بندی می شوند. با استفاده از روش اقتصاد سنجی GMM اقدام به بررسی تاثیر شاخص کارآیی آموزش بر رشد اقتصادی می شود. نتایج بیانگر آن است که میزان کارآیی خارجی آموزش در 85 درصد از سال های مورد بررسی تحقق یافته یافته است. نهاده ها به ترتیب اثرگذاری بر نمره کارآیی خارجی عبارتند از عدالت آموزشی، زیرساختهای فناوری، مخارج آموزش و کیفیت آموزش. ستانده ها به ترتیب اثرگذاری بر نمره کارآیی عبارتند از آزادی، حفظ محیط زیست، پایداری و استحکام خانواده. برای واحدهای ناکارآ، بیشترین کمبود ستانده مربوط به امنیت است و بیشترین مازاد نهاده مربوط به مخارج آموزش است. کارآیی خارجی آموزش، نیروی کار و سرمایه، اثر مثبت و معنی ار بر رشد اقتصادی ایران دارد و کارآیی خارچی علت رشد اقتصادی است.

کلمات کلیدی