این تحقیق به منظور بررسی استفاده از آب شور بر عملکرد سورگوم و به کارگیری آن برای مدیریت استفاده از آب شور در سیستان انجام شد. آزمایش بصورت بلوک کامل تصادفی با چهار تیمار مدیریتی و سه تکرار به صورت جوی و پشته­ای انجام شد. به صورت: تیمار اول(F): آبیاری با آب شیرین (شوری 2 دسی زیمنس بر متر)، دوم(S): آبیاری با آب شور(شوری 7 دسی زیمنس بر متر)، سوم(FSF): آبیاری یک در میان با آب شور و شیرین به طور ثابت و چهارم(MFSF): آبیاری یک در میان آب شور و شیرین به طور متغیر. برای تعیین روند رشد نمونه برداری­ها هر هفته تا پایان مرحله برداشت انجام گرفت و شاخص­های گیاهی و شاخص­های رشد مانند سرعت رشد محصول، سرعت نسبی رشد و شاخص سطح برگ، همچنین تغییرات شوری خاک اندازه ­گیری گردید. تیمار اول به عنوان تیمار شاهد و نتایج سایر تیمارها با آن مقایسه گردید. نتایج نشان داد بیشترین مقدار عملکرد در تیمار اول (8/100 تن در هکتار) و کمترین آن در تیمار آب شور (71/60 تن در هکتار )، در تیمارهای سوم و چهارم به ترتیب عملکرد 27/85 و 16/90 تن در هکتار به دست آمد. بین تیمار MFSF با تیمار شاهد تفاوت معنی­ دار در هیچ یک از پارامترها مشاهده نشد. تجمع نمک در محدوده ریشه در تیمارMFSFکمتر از مقدار آن در تیمارهای SوFSFبود. بنابراین بهترین روش مدیریتی درمیان تیمارهای اعمال شده به جز تیمار شاهد، تیمار آبیاری یک در میان جویچه ها به صورت شور و شیرین به طور متغیر می باشد.

کلمات کلیدی