در آیه 57 سوره یونس، قرآن مجید به «شفاء» توصیف شده است: ﴿شِفاءٌ لِما فِی الصُدُورِ﴾. بیشتر عالمان مسلمان، شفای مذکور را روحانی و معنوی تفسیر کرده اند، اما در این پژوهش با استفاده از قرینه های مختلف، درصدد اثبات این نکته هستیم که مفاد آیه عام است و هر نوع شفایی را دربرمی گیرد. عمده این قرائن مبتنی بر کشفیات علوم تجربی است که عامل اصلی خطر در بیماری های قلبی عروقی را زمینه های ذهنی فرد نسبت به عامل فشار و در نتیجه، نوع ارزیابی و برخورد با آن معرفی می کند؛ همچنان که خداوند نیز با وصف ﴿مَوْعِظَهٌ مِنْ رَبِکُمْ﴾ پیش از اشاره به خاصیت شفابخشی، پیشگیری از امراض قلبی را با عمل به موعظه های قرآن ممکن می داند که با سه عامل میسر می گردد: تفکر و تعقل، شناخت صحیح و ایمان به خدا. این مقاله ضمن اثبات فرضیه فوق، نشان می دهد که تاکید آیه مذکور بر این است که شفای امراض جسمی در گرو شفای امراض روحی است.

کلمات کلیدی