در این مطالعه به بررسی آثار رشد بخش صنعت، آزادسازی تجاری و مصرف انرژی بر میزان انتشار آلودگی در ایران پرداخته شد. بدین منظور از داده های سری زمانی سال های 1365 الی 1393 و تکنیک مدل خودتوضیحی با وقفه های گستره استفاده شده است. نتایج رابطه بلند مدت و کوتاه مدت حاکی از آن است که ارزش افزوده بخش صنعت تاثیر مثبت و معنی داری بر آلودگی و مجذور آن، تاثیر منفی بر آلودگی داشته است. بنابراین، فرضیه محیط زیستی کوزنتس در مطالعه حاضر تایید شد. مصرف انرژی و آزادسازی تجاری هم در کوتاه مدت و هم در بلند مدت دارای تاثیر مثبت و معنی داری بر میزان انتشار دی اکسیدکربن دارند اما تاثیر متغیر مصرف انرژی بر میزان انتشار آلودگی قابل توجه تر است. مثبت بودن ضریب برآوردی متغیر مصرف انرژی می تواند به دلیل پایین بودن بهره وری انرژی در ایران باشد. برای این منظور پیشنهاد می شود بخش صنعت به سمت تکنولوژی های سازگار با محیط زیست حرکت نماید. همچنین سیاست گذاران باید در اعطای مجوز واحد صنعتی دقت کنند و از اعطای مجوز به واحدهای صنعتی آلوده کننده، خودداری و یا از محدوده شهرها خارج کنند. ایجاد الزامات فنی و محیط زیستی در تولید محصولات صنعتی به منظور کاهش میزان آلایندگی صنایع، اصلاح الگوی تولید و مصرف انرژی از انرژی آلاینده (مانند فرآورده های نفتی) به انرژی های پاک و کمتر آلاینده و استفاده از انرژی های نو و تجدیدپذیر در صنایع می تواند از جمله سیاست های محیط زیستی پیشنهادی باشد.

کلمات کلیدی