مطالعۀ دیرینه بوم‌شناسی کمّی روی 528 نمونۀ کاملاً برجا از بازوپایان سازند جلفا در شمال باختر ایران به ارائۀ تحلیلی از شیوۀ انتشار این بی‌مهرگان دریایی در بوم‌سازگان لوپینگین پیشین منجر شد. بررسی شیوۀ استقرار این بازوپایان در کف بستر نشان‌دهندۀ غلبۀ فرم‌های خاردار شاخص محیط‌های کم‌انرژی و بسترهای استحکام‌یافته در بخش‌های ابتدایی لایه‌های جلفای پایینی و تسلط فرم‌های پدیکولیت درشت شاخص محیط‌های پرانرژی‌تر در بخش بالایی این لایه‌هاست. اندازه‌گیری شاخص تنوع گونه‌ای شانون- وینر برای بازوپایان و بررسی آن در طول ستون چینه‌شناسی وجود شرایط محیطی نه‌چندان مطلوب برای این جانوران در طول زمان لوپینگین را نشان می‌دهد؛ ضمن اینکه این شرایط به‌سمت انتهای پرمین رو به وخامت گذاشته است. این امر هماهنگی خوبی با افزایش شاخص مرگ‌ومیر بازوپایان در طول توالی مطالعه‌شده دارد که بر اساس تجزیه‌وتحلیل اندازۀ صدف به دست آمد. مقایسۀ بازوپایان موجود در سازند جلفا با ایالت‌های دیرینه زیست‌جغرافیایی معرفی‌شده برای زمان لوپینگین گویای قرابت بازوپایان ناحیۀ جلفا با ایالت کاتایسین به‌سمت ایالت تتیس باختری است. برخلاف باورهای پیشین که گرایش این فونا به‌سمت ایالت تتیس باختری را از زمان چانگزینگین درنظر می‌گرفتند، با‌توجه‌به حضور برخی گونه‌ها نظیر Tschernyschewia typica(یک گونۀ شاخص ایالت تتیس باختری) در لایه‌های جلفای پایینی، گرایش به‌سمت این ایالت از زمان ووچیاپینگین پیشین آغاز شده است.

کلمات کلیدی