چندی است‌که در ظرفیّت انبان‌گونه‌ی واژگانِ همیشه‌آماده‌ی سردمداران و گردانندگانِ کشور، واژگانی ورود کرده است؛ نوعیْ اسم شب استْ میانِ دوستانِ همراز و رمزِ نهان استْ میانِ همگنان. نوگفتار -Newspeak- است و جایِ آینده‌شناسیِ خردورزانه را اشغال کرده است. نوگفتار، زبانی استْ فراساخته و گفتاری استْ ساختگی و برساخته؛ دستگاهِ زمامداریْ می‌سازد و می‌پردازدش تا با بهره‌گیری از آن، به‌گمانِ زمامدارِ بلندجایگاه، واژگانِ زحمت‌افزا و زیان‌آورْ به‌حالِ حکومت‌مندیِ خودساخته، ازمیان بروند و واژگانیْ برساخته جای آن‌را بگیرند. نوعیْ پاک‌سازی زبان است از آن‌چه دولت و دولت‌مردانْ خوش ندارند بشنوند؛ ابزاری استْ برای رهنمون‌ساختنِ مردمانِ جامعه، به‌سوی آن‌چه حکومت و حکومت‌ورزان گرایش دارند به برقراری‌اش، و، بازسازمان‌دهی زبانی جامعه است تا مردمان اجتماع از دگراندیشیِ ناهمسان با حکومت، بازداشته شوند. ظرفیّت و ورود، دو واژه‌ی برساخته‌ی نوگفتارِ نظام سیاسیِ کنونی است تا به‌جایِ آینده‌شناسیِ خردورزانه، جامعه را به‌سوی براندازیِ کهن‌گفتارِ -Oldspeak- خردورزانه و جهان‌شمول، رهنمون کند؛ نوعیْ نوواژه‌سازی باژگون است برای آن‌که دیگرْاندیشیدن را ناممکن سازد و پیوستگیِ ناکارآمدی را، ممکن. هدفِ آینده‌شناسی، زایشِ فرداست از دلِ امروز، از راهروِ روشنی‌بخشیدن به اندیشه‌ای که از درونِ انباشتِ خرد انسانی و درس‌آموختنْ از آزموده‌های بشری، پدیدار شده است. واژه‌ی ظرفیّت، نشان می‌دهد که در آستانه‌ی چهل‌سالگیِ انقلاب اسلامی و نظام سیاسیِ نوپدیدِ پس از آن، هنوزکه‌هنوز است چیستیِ سازوکارهای خردورزانه‌ی حکومت‌مندی، ناشناخته مانده است و حکومت‌گرانْ بر این گمان‌اند که معدنِ روش‌های زمامداری‌شان، کشف‌نشده باقی مانده است و هنوز در چنته دارند روش‌های نو و شیوه‌های تازه را. وانگهی، چون منش‌ها و روش‌های خردمندانه و برآمده از خرد و آموخته‌های بشری را، برانداخته و شیوه‌های خودساخته‌ی برساخته را، برفراز کرده‌اند، هر مسأله‌ای، در ذهن‌شان، نو و ناشناخته، به‌نظر می‌آید و چون ناشناس است و جسارت نمی‌ورزند و نمی‌دانند که حلّ‌وفصلِ مسأله، درعهده‌ی کدام شگرد و رفتار و کدام رویه و نهاد است، پیوسته از آنْ‌دیگری، می‌خواهند که به آنْ مسأله، ورود، کند. آینده‌شناسیْ شده استْ کلمه‌ی لغزنده، نه قولِ سدید.

کلمات کلیدی