در این مقاله که چهارمین بخش از سلسله مقالاتی با همین نام می باشد به رابطه میان تکنولوژی و دینداری از منظر مباحث تعلیم و تربیت پرداخته شده است. تمدن صنعتى و نظام تعلیم و تربیت به اعتقاد اکثر روان شناسان قسمت اعظم شخصیت هرانسانى در دوران کودکى شکل مى گیرد. آموزشهاى مختلفى که او در دوران کودکى و نوجوانى و حتى جوانى در محیطهاى مختلف آموزشى چه محیطهاى رسمى همچون: مدرسه و آموزشگاه و چه محیطهاى غیر رسمى همچون: خانواده و کوچه فرا مى گیرد همگى بافت و سازمان اندیشه احساس و کارکرد او را در آینده تعیین خواهندکرد شخصیت او را رقم خواهند زد و انسانیّت او را درظرف فعلیت قرار خواهند داد. فرزندان امروز بزرگسالان فردا خواهند بود همان افرادى که سرنوشت آینده نظام و جامعه را به دست خواهند گرفت. فاصله میان امروز و فردا یک گام بیش نیست و آن گام نظام تعلیم و تربیت و به عبارت دیگر نظام پردازش انسانها خواهد بود. امّا از طرفى هر جامعه اى به دلیل تمدّن و فرهنگ ویژه مقتضى مجموعه اى از نقشها و مسوٌولیتها براى افراد جامعه خود مى باشد. براین پایه و اساس نظام آموزشى ـ اخلاقى و فرهنگى جامعه همگى تلاش خواهند نمود تا کودکان و به طور کلى افراد این جامعه را به گونه اى پرورش دهند که این افراد بتوانند این نقشها و مسؤولیتهاى اجتماعى را پذیرا باشند. فرآیند مزبور را به تناسب این معنا فرآیند -جامعه پذیرى- نام مى نهند.1 حال ببینیم تکنولوژى و ساختار فنّیِ حاکم بر جامعه تا چه حدّ در ایجاد و تغییر نقشهاى اجتماعى براى افراد جامعه مؤثر و دخیل است. پیش از این اشاره داشتیم که انقلاب صنعتى نقشها و موقعیتهاى جدیدى را براى فعالیت انسانها در جامعه فراهم آورد. انقلاب صنعتى محیط کار را از مزرعه و منزل و کارگاه هاى کوچک و شخصى به کارخانه ادارات شرکتها و سازمانهاى عظیم منتقل نمود. با این انتقال مى بایست کودکان را براى زندگى و کار در کارخانه و مجموعه هاى هم خانواده آن آماده ساخت. این کودکان بایستى نقش و مسؤولیت فرداى خود را فرا مى گرفتند وقت شناسى انضباط اطاعت و فرمان پذیرى و...

کلمات کلیدی