مقاله حاضر با بهره‌گیری از روش تحلیلی توصیفی در پی بررسی فقهی نقش رشوه در تحقّق جرم رانت‌خواری است. با توجه به تعریف رشوه و صدق اطلاق آن در غیر مورد حکم و قضاوت، آن‌چه که رانت‌خوار به دیگری اعطا می‌کند تا از یک سری امتیازات که نسبت به آن استحقاق ندارد، برخوردار گردد، رشوه بوده و بنا بر اجماع فقها، حرام است. ضمن این که با تتبّع در کلام فقهاء روشن می‌گردد که صدق رشوه علاوه بر مال، بر قول و فعل نیز صحیح است؛ در نتیجه هرآن چه که شخص رانت‌خوار نسبت به مقام مسئول انجام می‌دهد تا از برخی از امتیازات بهره‌مند گردد، در حکم رشوه می‌باشد. همچنین شخص رانت‌ساز که همان مرتشی است، ملزم به بازگرداندن مال الرشوه است و در نتیجه نسبت بدان ضامن است و راه تخلّص از آن، عودت آن به مالکش می‌باشد.

کلمات کلیدی