هرمنوتیک و اندیشه‌های دینی رابطه تاریخی طولانی دارند. نوشتار حاضر در پی آن است که با روشی توصیفی – تحلیلی، نشان دهد که در نزد بانیان هرمنوتیک فلسفی، چگونه فهم دینی، به الگویی برای فهم هرمنوتیکی و فهم هرمنوتیکی به الگویی برای فهم دینی تبدیل شده و چگونه از فرایند فهم در سنت‌های دینی به‌ویژه عنصر کاربست و عنصر درک اراده الهی، به‌عنوان الگویی برای تبیین بهتر فهم هرمنوتیکی استفاده می شود و از عقاید دینی نظیر تجسید، تثلیث، تصاویر دینی و نمایش‌های آیینی برای تبیین آموزه‌های هرمنوتیکی مدد گرفته می شود. این مقاله نشان می دهد که چگونه گادامر درک دین‌داران از مناسک دینی را شاهدی برای تبیین سیالیّت حقیقت و ماهیت هرمنوتیکال فهم می داند و از عدم تقابل میان دین و اسطوره در دوره باستان و رابطه هرمنوتیکی دین و هنر سخن می گوید. گادامر کتاب مقدس را یک متن کلاسیک نمی داند و معتقد است که فهم آموزه‌های دینی با توجه به منشأ، اسلوب، اهداف و ویژگی‌های متفاوت شان، نیازمند رویکردهای تفسیری خاصی هستند. او با تأکید بر تفکیک مرز هرمنوتیک عام و هرمنوتیک خاص فهم متون مقدس، توصیه می کند که کتاب مقدس را ابلاغ الهی رستگاری بدانیم. بنابراین، فهم آن صرفاً پژوهش علمی یا عالمانه در زمینه معنای متن آن نخواهد بود.

کلمات کلیدی