در جهان امروز که اجزای درونش به طور فرهنگی با یکدیگر در ارتباطند، فهم فرهنگی، مولفهی اصلی ارتباط یا عدم ارتباط شمرده میشود. بدین معنا که اهداف یادگیری زبان را دیگر نمیتوان تنها در قالب فرآیندی زبانی در نظر گرفت، بلکه بایستی یادگیری زبان را در راستای توانش ارتباطیِ بین فرهنگی سوق داد. بنابراین، مدرسان زبان خارجی ملزم به استفاده و ارتقای توانش بین فرهنگی در بین زبانآموزانشان هستند. در نگاه اول، اینطور به نظر میآید که مدرسان به قدر کافی با فرهنگهای زبان خارجی که تدریس میکنند آشنا باشند، در نتیجه تحقیق حاضر، منطقاً در پی بررسی میزان آشناییِ مدرسان ایرانی با فرهنگهای خارجی و آمادگیشان برای آموزش توانش بینفرهنگی است .البته از طرفی این تحقیق به درک مدرسان از پروفایل یادگیریِ فرهنگی -زبانیِ زبانآموزانشان نیز می پردازد. بدین منظور، از 120 مدرس ایرانی که در موسسات خصوصی مشهد به تدریس زبان انگلیسی مشغول مدرسان زبان خارجی و توانش » بودند خواسته شد به سوالات بخش 4 و 5 پرسشنامه ای تحت عنوان بینفرهنگی که توسط لایز سرکو ( 2005 )طراحی شده پاسخ دهند. یافته های تحقیق نشان داد که مدرسان به آشنایی و آمادگی بیشتر به منظور بینفرهنگیسازیِ آموزش زبان خارجی و ارتقای پروفایل یادگیریِ فرهنگیِ زبانآموزان از منظر توانش بینفرهنگی نیازمندند

کلمات کلیدی