یکی از مطالبات اجتماعی و شهروندی رو به افزایش در کشورهای در حال توسعه، گسترش و احیای فضاهای سبز شهری است. در این زمینه رشد جمعیت و کمبود منابع آبی پایدار از چالش‌های بسیار مهم و پیش رو در مناطق خشک است. تغییر سبک و پارادیم‌های طراحی منظر در مناطق خشک با در نظر گرفتن اولویت کاهش مصرف آب، می‌تواند منجر به نارضایتی‌های اجتماعی ناشی از خشک‌منظرسازی و فضاهای سبز کم‌نهاده شود. بالا رفتن توقع بصری جامعه نسبت به فضاهای سبز در دهه‌های اخیر که حاصل گزینش الگوهای ناصحیح طراحی منظر بویژه در مناطق خشک بوده است، زمینه‌ساز اصلی تقابل احتمالی بین ترجیحات زیباشناسی و فضای سبز پایدار در این مناطق است. در این مقاله از یک طرف ترجیحات زیباشناسی منظر و فضای سبز و گزینه‌های طراحی آن‌ها در مناطق خشک ایران بررسی شده است و از طرف دیگر دلایل تقابل احتمالی بین این دو مهم و راهکارهای مناسب جهت کاهش این ناهمسویی مورد بحث و تحلیل قرار گرفته است. از بین نه گزینه بسیار اثرگذار در ادراک و ترجیحات زیباشناسی منظر توسط انسان، گزینه‌های طراحی در مناطق خشک، خشک‌منظرسازی و طراحی شهری حساس به آب مهمترین می باشند. لزوم استفاده از این مفاهیم در طراحی‌ها از یک طرف و افزایش آگاهی اجتماع نسبت به بحران آب در مناطق خشک و نیمه‌خشک، بومی‌سازی و ورود جایگزین‌های گیاهی مقاوم به خشکی با تنوع بالا و خلاقیت و ابتکار در طراحی‌های خشک‌منظر از طرف دیگر می‌تواند تا حدودی نارضایتی احتمالی شهروندان از توسعه فضای سبز پایدار در اقلیم‌‌های خشک را کاهش دهد.

کلمات کلیدی