نظریّهپردازان علم مدیریّت بر این باورند که مدیریّت علمی از سال 1900میلادی با پیداشدن نظریّههای جدید آغاز شد. این در حالی است که آثار ادبی جهان و از جمله ادبیّات فارسی ایرانزمین، سرشار از ایدههای مدیریّتی است که بسیار پیشتر از این نظریّات مطرحشدهاند . در این جستار با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی یکی از زیرشاخههای علم مدیریّت (گزینش) در حوزۀ مدیریّت منابع انسانی، در شاهنامۀ فردوسی پرداخته و به این نتیجه رسیدهایم که فردوسی، مدیری لایق و شایسته بوده و دیدگاههای مدیریّتی برجسته و ممتازی ارائه کرده است که میتواند الگوی مناسبی برای مدیریّت جامعۀ امروز باشد معیارهای گزینش در شاهنامه برای همه یکسان است و گزینش با مشورت، آزمون، برنامهریزی و هدفمندی انجام میشود.گاه تغییر در مراحل گزینش بهاقتضای شرایط دیده میشود. فرد باید دارای ویژگیهای نژادگی، پیشینۀ خوب اخلاقی، فکری و رفتاری، هنر، تخصّص، سن مناسب شغل و ظاهر آراسته و بدون عیب باشد. افراد نادان، فرومایه، ستمکار و ناسپاس از نگاه مدیران شاهنامه مردودند. گزینش وابستگان و خویشاوندان نیز جز در موارد نادر و با رعایت اصول و دارابودن تمام شرایط لازم، جایز نیست. در گزینشهای شاهنامه جنسیّت و ملّیّت افراد جزو معیارهای اصلی نیست و در مواردی افرادی شایسته از سرزمینهای دیگر برای پیشبرد اهداف حکومتی دعوت میشوند

کلمات کلیدی