عطردرمانی نوعی طب گیاهی است که از روغن گیاهان جهت مداوای بیماری، حفظ سلامت و بهبود جسم و ذهن استفاده می شود. هدف این پژوهش که با رویکرد توصیفی و تحلیلی گردآوری شده است، بازخوانی کارکرد دارویی عطرها(جانوری و گیاهی) در پیشگیری از ابتلا به بیماریها و یا مداوای آنها به عنوان روشی درمان‌گر است؛ تا از این رهگذر اهمیت رایحه-درمانی در روش درمانی ابن سینا، به عنوان روشی کاربردی و یا داروی مکمل تبیین و بررسی گردد. مطالعات نشانگر آن است که در تاریخ پزشکی و داروسازی، عطرها به عنوان ادویه ی مفرد و مرکّب کاربرد داشته اند. در میان پزشکان مسلمان ابن سینا مهمترین طبیبی است که از مواد معطّر در تشخیص و مداوای بیماری بهره برده است. نحوه ی استعمال عطرها به صورت استشمام، استنشاق، استحمام، چکاندن، بخور و ماساژ بوده است و در مواردی به شیوه ی داروی خوراکی هم تجویز شده است.

کلمات کلیدی