سابقه و هدف: پرستاران با تنش‌های زیادی روبرو هستند که می‌تواند تاثیری منفی بر خلق و خو، عملکرد شغلی و کیفیت زندگی آن‌ها داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی نقش میانجی ابرازگری هیجانی در رابطه بین تاب‌آوری و کیفیت زندگی پرستاران بود. مواد و روش‌ها: این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود. شرکت‌کنندگان 204 پرستار شاغل بودند که در سال 1397 از بیمارستان‌های امام رضا، قائم و هاشمی‌نژاد مشهد به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. داده‌ها از طریق پرسشنامه تاب‌آوری کانر و دیویدسون (CD-RISC)، مقیاس کیفیت زندگی (WHOQOL-26) و پرسشنامه ابرازگری هیجانی (EEQ) جمع‌آوری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش‌های همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر استفاده شد. داده‌ها در نرم‌افزارهای SPSS و AMOS نسخه 23 تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج همبستگی پیرسون نشان داد که بین تاب‌آوری و کیفیت زندگی(309/0= r) همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین بین کیفیت زندگی با ابرازگری هیجان مثبت (517/0= r)، ابراز هیجان منفی (361/0-= r) و ابراز صمیمیت (494/0= r)، رابطه معناداری وجود دارد. همچنین نتایج تحلیل مسیر حاکی از آن بود که تاب‌آوری با کیفیت زندگی از طریق ابرازگری هیجانی مرتبط است. استنتاج: با توجه به یافته‌ها، تاب‌آوری و ابرازگری هیجانی می‌توانند کیفیت زندگی پرستاران را بهبود بخشد. واژه‌های کلیدی: کیفیت زندگی، تاب آوری، ابرازگری هیجانی، پرستاران

کلمات کلیدی