مسیریابی یکی از مهمترین موضوعاتی است که در شبکه سیار موردی مطرح است. به دلیل ساختار پویای شبکه و نبود مدیریت متمرکز، مسیریابی در شبکه سیار موردی به صورت چند گامی و به وسیله گره های عضو انجام می گیرد. پروتکل های مسیریابی تک سطحی از ارسال سیل آسا در شبکه استفاده می کنند در حالی که پروتکل های مسیریابی سلسله مراتبی با خوشه بندی شبکه ترافیک شبکه را کاهش داده و در مصرف انرژی شبکه صرفه جویی می کنند. در این مقاله به بررسی پروتکل های مسیریابی تک سطحی و سلسله مراتبی در شبکه های سیار موردی پرداختیم و معایب و مزایای هر کدام را مورد بررسی قرار دادیم. پروتکل های مسیریابی سلسله مراتبی به دلیل کاهش حجم اطلاعات و ترافیک رد و بدل شده در شبکه، سربار پردازشی کمتری از پروتکل های تک سطحی دارند. از طرفی پروتکل های ترکیبی که از مزیت های پروتکل های مبتنی بر جدول و مبتنی بر تقاضا استفاده می کنند، عملکرد بهتری از خود نشان می دهند.

کلمات کلیدی