هدایت‌پذیری از قرآن کریم در گرو فهم دقیق آن است. از این رو مفسران شیعی از عصر پیامبر (ص) تا کنون به تفسیر آیات الهی همت گمارده و آثار متفاوتی را تولید کرده‌اند. به نظر می‌رسدکیفیت منابع و ابزار مفسران، یکی از مهم‌ترین علل تفاوت سبک‌های آنان می‌باشد. نوشتار حاضر با روش اسنادی ـ تحلیلی به بررسی و مقایسه مکتوبات تفسیری دو سده اول می‌پردازد؛ زیرا این دوره آغاز نضج‌گیری مدارس و بستر تربیت نخبگان تفسیری است. این پژوهش نشان می‌دهد اگرچه سدۀ دوم با افزایش کمی و تنوع کیفی را از نظر اختلاف مدارس و شیوه‌های تفسیری روبه‌روست ولی نوشته‌های سده اول بدلیل بهره‌مندی از دانش معصومین (علیهم السلام) از محکمی، قطعیت، قوت سندی، مغشوش نشدن به اخبار اهل‌کتاب و تفسیر به رأی برخوردار بوده که از مهم‌ترین امتیازات در علوم نقلی به شمار می­آید. به عبارت دیگر مهم‌ترین دلیل ضعف مکتوبات قرآنی سدۀ دوم هجری عدم بهره‌وری از آراء تفسیری امامان شیعه است.

کلمات کلیدی