چکیده در این پژوهش که به روش‌ کیفی با استفاده از نظریه داده‌بنیاد با رویکرد استراوس و کوربین انجام گرفت، هدف تدوین شاخص‌های نظری بکارگیری مدیریت استعداد در سازمان‌های ورزشی ایران است. جامعه تحقیق 17 نفر از مدیران و معاونان، اساتید دانشگاه و کارشناسان مسئول سازمان‌های ورزشی در ایران (وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون‌ها) بود که از طریق روش نمونه‌گیری سهمیه‌ای به شکل گلوله برفی انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها، مصاحبه نیمه‌ساختاریافته بود. مفاهیم بدست آمده در شرایط علی 12 مقوله شامل سیاست‌گرایی، عدم برنامه‌ریزی، بی‌اعتمادی، مشارکت محدود، ناکارآمدی ساختار تبلیغات، برخوردهای تبعیض‌آمیز، ناکارآمدی سیستم نظارت، ضعف نظام هماهنگ و یکپارچه و غیرحرفه‌ای و اخلاقی بودن تبیین شد. در شرایط زمینه‌ای 4 مقوله فرهنگ، دانش، روانشناختی و استقلال مورد استخراج قرار گرفت. در ادامه یافته‌های حاصل از شرایط مداخله‌گر، 4 حوزه کلی حوزه فنی، محیطی، مدیریتی و ساختاری، فردی و بین‌فردی مشخص گردید. راهبردهای شناسایی شده با 5 مقوله اصلی بود که دربرگیرنده چالش‌های درونی و بیرونی است و پیامدهای به‌کارگیری مدیریت استعداد منجر به توسعه سازمان‌های ورزشی در ابعاد فردی، سازمانی و فرایندی در سازمان‌های ورزشی کشور می‌گردد. در نهایت نتیجه گرفته می‌شود بکارگیری بهتر مدیریت استعداد و در نظر گرفتن مؤلفه‌های آن در تمامی سطوح سازمان‌های ورزشی می‌تواند به ارتقای ورزش قهرمانی، آموزشی و حرفه‌ای ورزش کشور کمک نماید. بعلاوه پیشنهاد می‌شود محققان آینده به تأثیر و کشف اثر مدیریت استعداد بر ابعاد ساختاری، رفتاری و محتوایی سازمان‌های ورزشی بپردازند.

کلمات کلیدی