کشاندنِ پای نوروز به فراخنای سیاست خارجی، بسی سخت است و دشوار؛ دست‌افشانی و پای‌کوبانی و خوش‌نوشی و خوش‌خواری، چیزی است، و نوروز را کشان‌کشان، به‌قصدِ درآغوشِ سیاست خارجی‌انداختن، چیزِ دگر. سخن‌گفتن از نوروز، دیرپا بوده است و بسیارزیبا بوده است؛ اما، گفتن ‌و شنودن سخنِ نو دربارۀ نوروز، سخت دشوار شده است. گرچه بسیاری از «تَکرار»ها، ملال‌آور شده‌اند و اسبابِ مضحکه‌اند؛ اما؛ واگویی و بازگوییِ چندین‌وچندبارۀ نوروز، سخنی نیست که ملال، افزون کند. شاید که به‌گاهِ شست‌وشویِ تابستان و جاروکردنِ پاییز و پاروکردنِ زمستان، بدین نیت که همیشه، نوروز باشد و بهار، روح و قلم دست‌دردستِ ‌همدگر، اوج گیرند و به گُل، حُکمِ شکفتن ‌دهند؛ اما، به‌گاهِ آمیختنِ نوروز و سیاست (و از آمیختۀ آن‌ها، از قدرتِ نرمِ نوروز و از دیپلماسیِ فرهنگیِ نوروزپایه و از حوزۀ تمدنیِ نوروز و از سیاست خارجیِ نوروزگرا، سخن‌به‌میان‌آوردن) هم روح، آزرده می‌گردد و هم قلم درمی‌ماند که دو جنسِ ناجور را (که یکی، پرنیانی است و زعفرانی؛ و، دیگری، آهنِ آب‌دادۀ یمانی است) چگونه می‌توان درآمیخت و بدان درآویخت و گمان برد که طرحی نو درافکنده شده است. سیاست خارجی را، معاهده و جنگ و صلح و سفارت و سفیر و عنصر نامطلوب و ویزا و کاردار و محیط بین‌المللی و استراتژی و منافع ملی و دیپلماسی و استقلال و تمامیت ارضی و پرستیژ و ...، دانسته‌اند و مجموعۀ اهداف و جهت‌گیری‌ها و روش‌ها و ابزارهایی نامیده‌اند که یک حکومت دربرابر دیگرحکومت‌ها، به‌منظور دست‌یابی به منافع ملّی دنبال می‌کند. نوروز را در سیاست خارجی، وقتی نوبت فرامی‌رسد که گره‌های ناگشودۀ امنیت و تجارت و نظامی‌گری و اقتصاد و جنگ و جهانی‌شدن و تروریسم و ... گشوده گردند. نوروز، غذا نیست؛ اما، نمکِ غذا تواند بود؛ زان‌سبب که: «با این‌همه غم، در خانۀ دل، اندکی شادی باید، که گاهِ نوروز است».

کلمات کلیدی