یکی از ساختارهای نحوی که دقت در آن، نقشی مهم در فهم صحیح مقصود آیات قرآن کریم دارد، اضافه مصدر به فاعل یا مفعول‌به است. گاهی در تشخیص اینکه مصدر به فاعل اضافه شده یا به مفعول‌به در میان مفسران اختلاف‌نظر وجود دارد. مترجمان نیز گاهی ترجمه‌ای نارسا ارائه کرده‌اند. این نوشتار با روش توصیفی-تحلیلی-انتقادی و با بررسی تعدادی از مصدرهای مضاف به فاعل یا مفعول‌به در قرآن کریم، به کشف راهکارهایی برای رفع اختلاف در تعیین نقش معنوی مضاف‌الیه و نیز برای ارائه ترجمه‌ای رسا برای این ساختار پرداخته است. راهکارهای برون‌رفت از اختلاف، از این قرار هستند: توجه به نحوه ارتباط جملات با یکدیگر، توجه به استناد به فاعل در آیه، توجه به علت استعمال صنایع بلاغی در آیه، توجه به سیاق تفسیری (سیاق آیه موردبحث، غرض هدایتی سوره)، توجه به آیات و روایات هم‌موضوع آیه و توجه به اقتضای ادب بندگی. همچنین برای ارائه ترجمه‌ای صحیح و گویا از ساختار مصدر مضاف به فاعل یا مفعول‌به، کاربست این راهکارها لازم است: استفاده از فعل در ترجمه مصدر، استفاده از واژه مناسب برای ترجمه ضمیر، استفاده از واژه مناسب در هم‌نشینی مصدر مضاف، استفاده از توضیحات داخل پرانتز، پرهیز از فشرده‌نویسی و پرهیز از ترجمه لفظ‌به‌لفظ.

کلمات کلیدی