احساس تنهایی، یک حالت ذهنی نامطلوب است که از احساس عدم رابطه با دیگران سرچشمه می­گیرد. تجربه تنهایی، رخداد رایجی است که در میان مردم یافت می­شود. از دیگر سو، به عقیده برخی از مفسران این مکانیزم روان­شناختی، با ایجاد علقه و پیوند با خداوند، قابل دفع و رفع است و این امر درونیِ پاتالوژیک می‌تواند با پی­جویی و رویارویی جدی با آن، کنترل شود. جستار پیش­رو، با روش توصیفی - تطبیقی و با ابزار کتابخانه­ای، نظرات برخی روان­شناسان را بر اساس آموزه‌های دینی، مورد ارزیابی قرار داده و با مقایسه تطبیقی، به پی­جویی و چاره­اندیشی در این­باره پرداخته است. برابر یافته‌های این پژوهش، گروهی از راهکارهای پیش­گیرانه ارائه شده و راهکارهای مقابله­ای آن در دو گروه «فیزیکی-جسمانی» و «نفسانی-معنوی» توصیف شده­اند. گروه اول دوگونه راهکار معرفی کرده و گروه دوم چهارگونه راهکار معرفی کرده است. با این بررسی، می­توان هم­راستا و هم‌جهتی برخی نظرات روان‌شناسی و آموزه­های دینی را تأیید کرد و بر عدم تهافت، بلکه هم­سویی و مکمّل یکدیگر بودن آن‌ها، تأکید ورزید.

کلمات کلیدی