سنت نبوی پس از قرآن دومین منبع اجتهاد و استنباط فروع دین و احکام شرعی شمرده شده است. در این مجموعه به احادیث فقهی که در آن به سنت نبوی استناد شده است می‌‌پردازد و استدلال‌‌های ایشان را گونه شناسی کرده و در ادامه آن ها را بر کتب فقهی فقهای شیعه عرضه داشته تا نحوه تعامل آن‌ها را با این‌گونه از استدلال‌‌های ائمه اطهار (علیهم‌السلام) مورد بررسی قرار داده و رفتار آنها را با رفتار ائمه اطهار نسب به استناد به سنت نبوی ارزیابی کرده و به‌این سوال پاسخ می‌دهد که‌ایا فقها نیز مانند ائمه اطهار (علیهم‌السلام) در استنادات فقهی خود رفتار می‌‌کردند یا رفتاری متفاوت داشته‌اند؟ آیا می‌‌شود قاعده و یا حکم کلی یا حتی عموم مستخرج از این استدلالات و استنادات بدست آورد و در سیر اجتهادی مورد استفاده قرار داد یا خیر؟ آیا این عمل را فقها انجام داده‌‌اند؟ هدف عمده‌این پژوهش واکاوی استدلالات ائمه اطهار علیهم‌السلام در استخراج حکم فقهی و استناد و بکارگیری سنت نبوی می‌‌باشد و همچنین نحوه تمسک و کاربرد آنها و کیفیت بکارگیری آنها در کتب فقهی شیعه از جمله جواهرالکلام می‌‌باشد . روش گردآوری داده‌ها در این پژوهش به جهت فنی بودن بحث اتکای کاملی دارد به استفاده از روش کتابخانه‌ای و فیش‌برداری، لذا رجوع به منابع فقهی شیعه و بررسی انظار فقهی آنها از جمله راهکارهای نگارش دقیق و صحیح این پژوهش است. از نتایج تحقیق اسباب استناد به سنت نبوی توسط ائمه اطهار(علیهم‌السلام) است.

کلمات کلیدی