مقدمه: محیط ساخته شده به دلیل نیاز روزافزون به فضاهای معماری در زندگی شهری به سرعت در حال گسترش است. با این حال، مطالعات کافی در مورد تاثیر فضای معماری بر شناخت و فعالیت‌های مغزی انجام نشده است. مطالعات پیشین در زمینه روانشناسی محیطی معماری از نظر کیفی قادر به پاسخگویی به این پرسش نبودند. با این حال، امروزه با ظهور نظریه جدید علوم اعصاب و ارتباط آن با معماری، محققان به نتایج ارزشمندی دست یافته‌اند، تاثیری که فضای معماری بر مغز انسان می‌گذارد، از طریق استفاده از ابزارهای نوین علوم اعصاب روشن نموده‌اند، که منجر به ایجاد پارادایم نوین معماری عصب‌محور شده‌اند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر فضای معماری بر عملکردهای مغز و شناخت انسان با اندازه‌گیری فعالیت‌های مغزی است. سوالات اصلی در این پژوهش عبارتند از: ادبیات، مفاهیم کلیدی، روش‌‌ها و تکنیک‌های تحقیق در زمینه معماری و علوم اعصاب چیست؟ علاوه بر این، چنین منابعی به چند حوزه تقسیم می‌شوند؟ مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر با بهره‌گیری از روش کیفی سیستماتیک به معرفی و تجزیه و تحلیل منابع موجود از سال 2010 تا 2020 پرداخته است. یافته‌ها: منابع به دو دسته اصلی مطالعات تئوری و تجربی تقسیم‌بندی می‌شوند، تمرکز پژوهش حاضر بر روی مطالعات تجربی است، که نشان می‌دهد مولفه‌های فیزیکی فضای معماری که عموماً با حوزه بصری مرتبط هستند، بر شناخت و فعالیت‌های مغز تاثیر می‌گذارند و باعث ایجاد احساسات مختلف می‌گردند. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد، که این مطالعات در پنج حیطه کلی کاهش استرس، قضاوت زیبایی شناسی، مسیریابی، توجه و تاکید بر عناصر بصری و تجربیات انسانی طبقه‌بندی می‌گردند. از تکنیک EEG، fMRI و برخی ابزارهای کمکی همچون Eye Tracking برای اندازه‌گیری تاثیر فضای معماری بر مغز استفاده شده است.

کلمات کلیدی