هر چند پیوند عمیق میان گزاره‌های وحیانی و فلسفی مورد پذیرش فیلسوفان مسلمان بوده است اما با وجود این، اتخاذ گزاره‌های وحیانی برگرفته از شهود نبوی به عنوان معیاری فلسفی برای سنجش حقیقت دیگر گزاره‌ها و نیز منبعی یقینی برای اخذ گزاره‌ها و به کارگیری آن‌ها به عنوان مقدمات برهان چندان مورد اتفاق نظر نبوده است. با توجه به اهتمام ملاصدرا در به کارگیری گزاره‌های وحیانی در نظام حکمت متعالیه، پژوهش حاضر با روش تحلیلی- استدلالی این دغدغه مهم را مورد توجه قرار داده است. دستاوردهای این پژوهش نشان خواهد داد که نه تنها امکان بهره‌مندی از شهود وحیانی و گزاره‌های متخذ از آن در فرآیند فلسفه‌ورزی وجود دارد، بلکه بر اساس برخی از مبانی حکمت صدرایی مانند «اصالت وجود»، «انحصار شناخت حقیقت وجود در راه شهود»، «اصالت علم حضوری در نظام حکمت صدرایی» و «اعتبار معرفتی گزاره‌های وحیانی به مثابه شهودات خطاناپذیر»، امکان ارائه سازوکاری عقلانی برای تأسیس نظامی فلسفی بر پایه گزاره‌های وحیانی وجود دارد. تأسیس این نظام فلسفی که می‌توان آن را «فلسفه وحیانی» نام نهاد، دستاوردهای قابل توجهی برای سنت تفکر عقلی اسلامی در پی خواهد داشت که از جمله آن‌ها می‌توان به تنوع در روش‌های فلسفه‌ورزی، ارائه رویکردی جدید در هماهنگی عقل و نقل، گسترش و تنوع در مسائل فلسفی و فراهم کردن بستری مناسب برای تحقق فلسفه دین متعالیه و فلسفه دین تطبیقی اشاره نمود.

کلمات کلیدی