الهیات تطبیقی به‌مثابه رویکردی جدید در الهیات در تلاش است مواجهه سازنده با سایر ادیان و الهیات(‌ها)داشته باشد و فهمی عمیق از خلال مقایسه و تطبیق با سایر ادیان به دست آورد. راهبرد رسیدن به این فهم در الهیات تطبیقی نیازمند بستر و رویکردی مناسب برای تحقق اهداف این الهیات است. در این مقاله سعی بر آن است با تکیه‌بر مبانی هرمنوتیک فلسفی گادامر راهبردهای هرمنوتیکی الهیات تطبیقی بررسی و کاربست آن در این الهیات بررسی شود. نتیجه‌ای که از این تحلیل برمی‌آید حاکی از قرابت‌های هرمنوتیک فلسفی گادامر با الهیات تطبیقی همچون پایان‌ناپذیری جریان فهم، امتزاج افق‌ها، بازی فهم، خویشتن فهمی از طریق فهم دیگری، پذیرش پیش‌داوری به‌عنوان جزء جدایی‌ناپذیر جریان فهم و در نهایت غنی-سازی الهیات با فهمی که از طریق مطالعه الهیات «دیگری» بدست آمده است. با توجه به این نتیجه، می‌توان پدیدار فهم در الهیات تطبیقی را مبتنی بر هرمنوتیک گادامر تبیین نمود و بسط و توسعه در الهیات تطبیقی و دست‌آوردهای این الهیات را با اتکا بر ابزارهای هرمنوتیک گادامر شاهد بود. الهیات تطبیقی در کنار پذیرش معانی اصیل و سنتی از آموزه‌ها و شعائر دینی، بر درکی پویا از سنت‌های دینی و بر انعطاف پذیری هرمنوتیکی از آموزه‌های دینی بنا شده است.

کلمات کلیدی