هدف: این مطالعه به‎ دنبال شناسایی پرکاربردترین شاخص‌هایی که تاکنون برای سنجش عوامل مؤثر بر همکاری علمی بین کشورها مطرح‌شده و تعیین مهم‎ترین شاخص‌‎ها از حیث تأثیرگذاری بر همکاری علمی بین‎‌‌المللی است. روش پژوهش: به دلیل انباشت پژوهش‌‎های تجربی در زمینه عوامل تعیین‎‌کننده همکاری علمی بین‎‌‌‌‌المللی که مشتمل ‎بر انبوهی از متغیرهای پیش‎بین و گاه توأم با نتایج متناقض هستند از روش مرور نظام‎‌‌مند مبتنی ‎بر شواهد تجربی استفاده شد. مطابق با پروتکل پریزما، 20 مطالعه جهت مرور یافته‌‎ها انتخاب شد. برای دستیابی ‎به هدف اول، فراوانی کاربرد شاخص‌ها در مطالعات گوناگون بررسی شد و برای دستیابی ‎به هدف دوم، شاخص‌ها دارای اثر غالب بر مبنای تکنیک شمارش آراء شناسایی شدند. یافته‌ها: مرور شواهد تجربی حاکی از آن است که فاصله جغرافیایی (در بعد فیزیکی)، عضویت در سازمان‌های بین‎ دولتی (در بعد سیاسی)، اندازه اقتصادی، توسعه اقتصادی و حجم روابط تجاری (در بعد اقتصادی)، مشابهت اجتماعی (در بعد اجتماعی)، زبان رسمی مشترک و روابط استعماری (در بعد فرهنگی)، تعداد مقالات، فاصله تخصصی و تبادل دانشجوی بین‎‌‌الملل (در بعد علمی و فناورانه) مهم‎ترین تعیین‌کننده‌های همکاری علمی بین‌المللی محسوب می‎‌شوند. شاخص‌های فوق (به ‎استثنای حجم روابط تجاری، روابط استعماری، فاصله تخصصی و تبادل دانشجوی بین‌‎الملل) پرکاربردترین شاخص‌ها در ابعاد مذکور نیز هستند. نتیجه‎‌گیری: بنابر مطالعات مرور شده، عوامل شناسایی‎ شده تأثیر انکارناپذیری بر همکاری علمی کشورها دارند. در نتیجه، نباید در طراحی سیستم‎‌های پژوهشی ملّی مورد غفلت قرار گیرند. علاوه ‎بر این، پژوهش حاضر با برشمردن خلاءهای پژوهشی موجود در این زمینه اظهار می‎‌دارد که دستیابی ‎به درک جامع‌‎تری از این عوامل، مستلزم مطالعات میان‎‌رشته‎‌ای توسط محققان حوزه‌های علم اطلاعات و دانش‌‎شناسی، جامعه‎‌شناسی و علوم سیاسی است.

کلمات کلیدی