زمینه و هدف: تاب آوری یکی از مولفه های کلیدی و اثرگذار در مواجهه با بحران کووید 19 بود. هدف مطالعه حاضر ارزیابی تاب آوری سازمانی و فردی کارکنان یک مرکز آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی گناباد در پاندمی کرونا بود. روش بررسی: این مطالعه مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی است که در یک بیمارستان آموزشی، پژوهشی و درمانی در شهرستان گناباد در سال 1400 در پاندمی کرونا انجام یافته است. در این مطالعه ابتدا تاب آوری روان شناختی 300 نفر از کارکنان بیمارستان با استفاده از پرسشنامه استاندارد تاب آوری کانر دیویدسون مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس میزان تاب آوری بیمارستان علامه بهلول گنابادی با حجم نمونه 55 نفر از اعضای کمیته بحران، اعضای چارت فرماندهی حادثه بیمارستانی و مدیران اندازه گیری شد. توصیف و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 انجام یافت. یافته ها: میانگین تاب آوری سازمانی 60 / 21 ± 34 / 158 )با دامنه 46 تا 230 ( بود که در محدوده متوسط قرار داشت. در بین ابعاد تاب آوری سازمانی، میانگین سازگاری ظرفیتی بالاترین رقم را نشان داد. میانگین تاب آوری روان شناختی کارکنان 66/04±11/92 )با دامنه 0 تا 100 ( بود که آن هم در محدوده متوسط قرار داشت. همچنین بین ارزیابی تاب آوری سازمانی و تحصیلات کارکنان ) 035 / P=0 (، سابقه کاری ) 025 / P=0 ( و گروه های شغلی ) 040 / P=0 ( رابطه معناداری وجود داشت. نتیجه گیری: تاب آوری روان شناختی و سازمانی در بیمارستان مورد مطالعه هر دو در سطح متوسط بوده است. بنظر می آید این دو سطح با هم تناسب داشته و در ارتباط با هم قرار دارد. براین مبنا مداخله به منظور ارتقاء تاب آوری بیمارستان، مستلزم رویکردی یکپارچه به ابعاد مختلف تاب آوری می باشد.

کلمات کلیدی