امروزه پاسخ به نیازهای در حال افزایش جامعه -که طالب بیشترین تسهیلات و بالاترین کیفیت زندگی هستند - دشوار شده است اما دولت ها امکانات خودشان را در جهت بهبود زندگی مردم به کار م یگیرند تا فرایند عدالت اجتماعی با محوریت توانمندسازی در مناطق سکونتگاهی غیررسمی شهری که ازجمله مه مترین سکونتگاه های جمعیتی هستند و بیشتر فعالیت های غیر مولد اقتصادی که ارتباط مستقیم با فعالی تهای مولد اقتصاد شهر ی را دارد، اتفاق بیفتد. هدف از این مطالعه بررسی میزان تأثیرگذاری حمای تهای اقتصادی بر توانمندسازی مناطق سکونتگاهی غیررسمی می باشد، بدین جهت با روش توصیفی و تحلیلی و با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته به جم ع آوری داده ها از طریق فرمول کوکران 383 نفر از افراد سرپرست خانوار در سکونتگاهای غیررسمی شهر رشت پرداخته شد. یافت هها نشان داد که در اغلب موارد میانگین شاخص ها و گویه های مورد مطالعه، دارای میانگین پایین تر از حد متوسط نظری می باشند یعنی حمایت های اقتصادی دولت نتوانسته بهبودی در وضعیت زیست مناطق سکونتگاهی غیررسمی ایجاد کند اما بر اساس آزمون کای دو، بیش ترین حمایت های اقتصادی دولت به ترتیب متعلق به شاخص بهبود دسترسی بهداشتی و درمانی، شاخص تنوع بخشی رژیم غذایی، و افزایش توان و قدرت خرید می باشد. بررسی همبستگی بین متغیر وابسته و مستقل نیز گویای وجود رابطه همبستگی بین آ نها می باشد اما نکته مهم اینکه، میزان رابطه بین آنها دارای شدت و ضعف های متفاوت می باشد. همچنین نتایج آزمون رگرسیون نشان داد که دریافت حمایت های اقتصادی دولت بیش ترین تأثیر را بر روی شاخص های افزایش ریس کپذیری اقتصادی (با ضریب بتای (0/ 0) و افزایش توان و قدرت خرید (با ضریب بتای 169 / 0/184 )، تنوع بخشی رژیم غذایی (با ضریب بتای 181 داشته است. در مجموع حمایت های اقتصادی دولت در چند سال گذشته، نتوانسته است به صورت قابل قبول بر روی توانمندسازی مناطق سکونتگاهی غیررسمی تأثیرگذار باشد.

کلمات کلیدی