نسبت دین و قدرت از جمله موضوعاتی است که از دیرباز مورد سوالات و ابهامات بسیاری از اندیشمندان حوزه فلسفه دین قرارگرفته است؛ نواندیشان دینی نیز ازگذشته تاکنون نظرات گوناگونی دراین باره ارائه کرده اند که در این میان عبدالکریم سروش از مشهورترین این افراد است؛ وی زبان اسلام را زبان قدرت، سلطه و خشونت معرفی می کند و از پیامبر اسلام به عنوان یک شخصیت قدرت طلب و اقتداگرا نام می برد و قرآن را به منزله بیانات و سخنان رسول، آکنده از شواهد اقتدارگرایی می داند. سروش در اثبات دیدگاه خود، با استناد به آیات و روایات، به تفسیر و تحلیل آیات جهاد، آیات عذاب مجرمین در جهنم، آیات ابتدایی سوره توبه و آیه 29 سوره توبه و اخذ جزیه از اهل ذمه می پردازد و همچنین با استناد به برخی از روایات، خوانش برآمده از آن را ، منطبق با نظریه اقتدارگرایی و خشونت طلبی پیامبر اسلام و قرآن برمی شمرد. این جستار ضمن تبیین و بازخوانی ادله نقلی دیدگاه سروش، با روش تحلیلی- انتقادی به بررسی این ادله پرداخته است. یافته های تحقیق نشان می دهد ادله نقلی دیدگاه سروش، از اتقان و استحکام لازم برخوردار نبوده و تفسیر وی از آیات مخالف با سایر آیات قرآن، سیره مسلمین و نظرات فقهاء امامیه است.

کلمات کلیدی