اعتقاد گسترده‌ای وجود دارد که آلودگی و تغییر اقلیم، بر اقتصاد کشورها اثر منفی می‌گذارد؛ به‌همین‌دلیل امروزه، سیاست‌های کنترل اقلیم جهت کاهش غلظت گازهای گلخانه‌ای (و به‌خصوص دی‌اکسید کربن) موردتوجه سیاست‌گذاران قرار گرفته است. با این‌حال، علاوه‌بر سیاست‌های مذکور، سیاست‌های اقتصادی نیز بر آلودگی اثر دارند. به‌طور خاص، بیان می‌شود که سیاست پولی فقط ابزار مهمی برای تحریک رشد اقتصادی نیست، بلکه وسیلۀ سیاستی مهمی هم برای کنترل انتشار دی‌اکسید کربن هم هست. در نتیجۀ این پژوهش به ذهن متبادر می‌شود که تحت سناریوهای مختلف تغییرات اقلیم در ایران، اثرگذاری سیاست پولی در کنترل تورم چه تغییری می‌کند؟ فرضیۀ پژوهش حاضر آن است که اثربخشی سیاست پولی در کنترل تورم در حالت وقوع تغییرات اقلیمی شدیدتر، بیشتر است. برای بررسی صحت و سقم این فرضیه، یک مدل E-DSGE طراحی شد تا بتواند هم‌‌زمان به ملاحظات سیاست‌گذاری کلان اقتصادی و سیاست‌گذاری اقلیم توجه داشته باشد. نتایج نشان‌داد که بعد از بروز تغییرات اقلیم، بهره‌وری کل عوامل تولید، سرمایه‌گذاری، موجودی سرمایه و تولید کاهش می‌یابند و اگر تغییرات اقلیمی شدید نباشد، این کاهش ها تقریباً دائمی خواهند بود؛ اما بانک مرکزی، در مواجهه با تغییرات اقلیم شدید، سیاست پولی انبساطی شدیدتری اجرا می‌کند. نرخ بهره به مقدار بیشتری کاهش می‌یابد و پس‌اندازها به مصرف جهت بازسازی تبدیل می‌شود. همین موضوع، بخشی از آثار تورمی ناشی از اجرای سیاست پولی انبساطی را خنثی می‌کند؛ بنابراین تخریب خلاق در حالت تغییرات اقلیمی شدید و عدم بازیابی در حالت تغییرات اقلیم متوسط روی می‌دهد.

کلمات کلیدی