در جوامع امروزی که بحران هویت یکی از مشکلات پیش روی شهرنشینی در توسعه‌های جدید است؛ احساس تعلق به مکان با گسترش روح مشارکت و تعامل با مکان به ایجاد دغدغه‌های مشترک میان ساکنین و افزایش میزان پایداری اجتماعی می‌انجامد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی وضعیت میانگین شاخص‌های حس تعلق به مکان در محله جاهد شهر مشهد و تبیین روابط علی میان مولفه‌های آن است. این پژوهش مبتنی بر پارادایم اثبات‌گرایی، منطبق بر ملاحظات روش‌شناسی کمی از نوع توصیفی تحلیلی است که با روش پیمایش و ابزار پرسش‌نامه انجام شده است. به‌وسیلة مدل‌سازی معادلات ساختاری میزان تاثیر هریک از مولفه‌ها بر حس تعلق به مکان مشخص گردید. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که مولفه ادراکی معنایی، بیشترین میزان تاثیر گذاری بر حس تعلق به مکان در محله جاهد شهر را دارد و در درجات بعدی مولفه‌های فردی-اجتماعی، کالبدی-زمینه‌ای و فعالیتی-عملکردی قرار گرفته‌اند.

کلمات کلیدی