بررسی تاریخ سرزمین عرفان خیز هندوستان و نیز پیشینه تصوف اسلامی بیانگر تأثیرآیین ها و رسوم بومی بر تصوف اسلامی است. وجود آموزه هایی چون ریاضت ها و خلوت های خاص در دو مکتب هند و تصوف نشان از اشتراکات متعددی است که در کنار هم قراردادن این دو مکتب نتایج اثربخش و مفیدی را فراروی هر محقق و هندپژوهی قرار میدهد. اوج روابط و تأثیرات بسزای تصوف در آیین هندو و عکس آن یعنی تأثیر تصوف در آیین هندو و مردم هند به دوره شاهزاده داراشکوه در قرن دهم هجری بازمیگردد. این درحالی است که از جمله شخصیت های عرفانی و اهل تصوف در قرن نهم هجری و اوایل قرن دهم هجری عارف زاهدی است که نامه هایش مشهور و از لحاظ تربیتی نیاز به معرفی بیشتری دارد؛ شیخ عبدالله قطب بن محیی. این عبدالله قطب که در قرن نهم هجری در جنوب فارس یعنی جهرم ظهور میکند بعدها در چند فرسخی جهرم با تاسیس شهرکی به نام اخوان آباد توانست افکار و اندیشه های خود را نشر دهد. عبدالله قطب در نامه های خود چند جا به هند، آموزه های هند و شخصیتهای هندی از جمله امیرخسرو دهلوی اشاره میکند. این تحقیق درصدد آن است که جایگاه آیین هند را نزد عبدالله قطب در سه حوزه نقد آیین هندی، همسویی در محتوای متون مقدس هندی و شرح ابیات شاعران هندی بررسی نماید.

کلمات کلیدی