این بررسی برای تعیین شدت لنگش در گاوداری دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. شدت لنگش از طریق مشاهده حرکات گاوها تعیین گردید. ویژگیهای مورد بررسی شامل وضعیت ستون فقرات حیوان به هنگام ایستادن و راه رفتن، نوسان سر از محور افقی، چگونگی گامهای حیوان، انعطاف مفاصل، اکراه در تحمل وزن توسط یک پا یا بیشتر و انحراف پاها از محور اصلی بدن هنگام راه رفتن بودند. بر این اساس گاوها در 5 دسته مختلف تقسیم بندی شدند بطوری که دسته 1 نماینده گاوهای سالم، دسته های 2 و 3 بیانگر لنگش تحت بالینی و دسته های 4 و 5 نشان دهنده لنگش بالینی بودند. بالاترین میزان وقوع لنگش بالینی در فصل پاییز مشاهده شد (05/0>P) در عین حال شیوع لنگش تحت بالینی در گله بسیار بالا بوده بطوریکه بیش از 60 درصد گله در هر زمان علایم آنرا نشان دادند. لنگش تحت بالینی در بهار در مقایسه با سایر فصول دارای بیشترین مقدار بود (05/0>P ) و در تمام فصول در مقایسه با لنگش بالینی دارای فراوانی بیشتری بود. همچنین دوره شیردهی تاثیر معنی‌داری بر بروز لنگش تحت بالینی در این گله داشت (01/0>P ). مرحله دوم آزمایش پس از انجام مشاهده حالات دام به هنگام راه رفتن، سُم‌های گاوها بصورت انفرادی بررسی گردید. هر سم به 6 ناحیه مجزا تقسیم شد. بسته به شدت میزان عارضه ها، سم ها در 4 دسته مختلف درجه بندی شدند به طوری که دسته 1 بیانگر سم سالم، دسته 2 سُم‌های دارای بافت مرده و آسیب جزئی، دسته 3 سُم‌های دارای کبودی و آسیب شدیدتر و دسته 4 مربوط به سُم‌‌های دارای زخم در کف بودند. بین دسته سُم و دسته گاو همبستگی مشاهده نشد. در بررسی اقتصادی میزان زیان ناشی از کاهش تولید شیر در نتیجه لنگش نشان داد که میزان افت تولید به ازای هر گاو به طور متوسط 2/1 کیلوگرم و به ازای گله 100 رأسی بیش از 120 کیلوگرم در روز بود.

کلمات کلیدی