سیاست خارجیِ خاورمیانه‌ایِ ایران، یک سیاست خارجیِ نشان‌مند و لوگوسنتریک است که می‌توان برای آن، شهرتی خاصّ، درنظرگرفت؛ زیرا، با چهار نشانه و لوگو‌، آمیخته شده که بدون آن‌ها، فاقد معنا است: اسراییل، فلسطین، لبنان، و سوریه. درواقع، چهار نشانه‌ی نام‌برده، تبدیل به حقیقتِ خدشه‌ناپذیر و کلام جاوید سیاست خارجی ایران شده‌اند؛ تاجایی‌که، محورشدن یک‌ کلام و سرکوب‌نمودن باقی کلام‌ها به‌پای آن یک کلام، سبب شده است هرگاه از سیاست خارجی ایران، سخنی به‌میان‌آید، همگان بر این نمط روند که قطع و یقین، می‌بایست درباب چهار نشانه‌یِ نام‌بُردارِ عربی- اسراییلی باشد. در این زمینه، می‌توان نوشت که ماهیّت سیاست خارجی انقلابی ایران، یک مقوله‌ی نمانامیک است، که همگان، ایدئولوژیک بودن آن را اذعان دارند؛ امّا، دخالت در سوریه و لبنان برای بقای خود (که نوعی بازی غیرایدئولوژیک برای حفظ نظام سیاسی و مبتنی بر درکی نادرست از مقوله‌یِ منافع ملّی است)، و بازیِ سرگرم‌گونه‌یِ بدونِ داشتنِ منافعِ عینی مشخّص در فلسطین و ادخالِ غیرطبیعی در مسأله‌ی اسراییل، باعث فهمی دیگرگون از سیاست خارجی ایران شده است، تاجایی‌که انقلابی‌بودن و جهانی‌بودن و امّت‌گرابودن و فراوطن‌بودن، به‌عنوانِ بِرَندِ سیاست خارجی انقلابی ایران، دیگر به‌حساب نمی‌آید و سیاست خارجی ایران، از مسیرِ نمانامیک‌بودنِ خود، لغزیده است.

کلمات کلیدی